Skip to content

In mijn vorige blog schreef ik dat ik last had van een “deegbal.” In mijn keel bij mijn borstbeen wat niet wegzakte. Hiervoor heb ik een onderzoek gehad bij de Maag-Lever-Darm arts in het UMC Utrecht. Hier kwam niets uit. Ook vertelde ik dat ik logopedie zou volgen op de Hoogstraat revalidatie in Utrecht.

Dit is een vervolg op mijn vorige blog.

“Revalidatieproces”

Het was zo ver. Het eerste gesprek met de logopedist. Vroeger als kind heb ik jarenlang logopedie gehad, dit kan ik mij op sommige vlakken nog herinneren. Op reis er naartoe met de taxi bracht voor mij passende zenuwen met zich mee. De volgende gedachtes gingen door mijn hoofd: “weer een heel traject waar ik energie in moet gaan steken.” Zou zij mij begrijpen?” Zou zij een oplossing weten voor dit probleem?”

Het begon voor mij met een korte inleiding. Al snel kreeg ik de opmerking oh wat ontzettend vervelend. Je kunt denken: “Dit is wellicht een standaardopmerking.” Maar ik merkte aan haar houding dat ze het oprecht meende. Het gesprek liep niet stroef, ze luisterde aandachtig, was begripvol en meedenkend. Dit was zo fijn, ik voelde me eindelijk gehoord. Vooral als je al zolang last hebt van een probleem en van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Tijdens het gesprek en mijn eet ritueel te observeren werden er meteen dingen duidelijk. Ik heb last van reflux. Dit is het terugstromen van maaginhoud in de slokdarm. Dit komt doordat de sluitspier tussen de slokdarm en de maag niet goed werkt. Dit komt vaak voor bij baby’s en kinderen met Cerebrale Parese (CP) in mijn kindertijd heb ik hier geen last van gehad.

Bij mij is het nu zo dat mijn sluitspier en slokdarm erg verkrampt zijn. Dit komt omdat mijn spierspanning toeneemt en dit kan gebeuren als je ouder wordt. Hiervoor heb ik verschillende ademhalingsoefeningen gekregen zodat ik kan zorgen dat de spieren wat meer ontspannen en ik meer ruimte krijg. Dit helpt goed. Ook speelt voeding een grote rol, en heb ik hierin tips gekregen. Geen taaie en pittige dingen te eten. Ik merk sindsdien dat ik hier oplettend in ben, dat dit helpt en ik hier mee kan leven. De klachten zijn helaas blijvend. Maar ik merk al een groot verschil sinds mijn oefeningen. Dit vind ik natuurlijk heel fijn. Toch blijft het lastig om steeds maar weer aan te passen als er weer zo’n extra “beperking” insluipt/bijkomt, maar het is niet anders. Ik weet in ieder geval wat ik eraan kan doen om het dragelijker te maken.

Back To Top