Iedereen heeft ze wel, knuffels. Van die pluche beestjes die je helpen om in slaap te vallen. Voor het slapen gaan vertel je hoe je dag is verlopen en daarna is je hoofd leeg en val je in een diepe rustige slaap.
Toen ik jonger was had ik moeite met het accepteren van mijn beperking. Daar hebben mijn knuffels altijd goed mee geholpen. Hoe dan hoor ik je denken. Ik neem je even mee naar zo’n gesprek met mijn knuffels. Ik deed altijd of mijn knuffels ook een beperking hadden.
Een knuffel had een open rug, die had dan spina bifida, een ander had een lamme arm of beentje. Ik ging altijd zoeken naar de oorzaak. Ik had zo’n ziekenhuis gebeuren om foto’s te maken, dingen na te kijken en iedere avond had ik even een spreekuur met mijn knuffels. Ik besprak dan waar ze last van hadden, bewoog dat pootje de juiste kant op. Daarmee kon ik me uren, dagen achtereen vermaken. De verhalen rondom wat er met de knuffels aan de hand was zaten in mijn hoofd. Zo was ik dagelijks bezig om knuffels te darmspoelen en bezig met hoe het met herstel van het pootje ging. Doordat ik dus deed of mijn knuffels ook een beperking hadden, werd voor mij het accepteren van mijn eigen beperking makkelijker.
Het verhaal van wat er met een knuffel aan de hand was, had ik zelf bedacht. Hierdoor was het voor mij ook geen probleem om mezelf te vermaken. Tijdens het spelen met mijn knuffels was ik bezig met mijn eigen beperking te accepteren. Een goede therapievorm was dat voor mij. Ik raad het ook aan ouders aan met jonge kinderen die CP hebben om op die manier te kijken of het makkelijker te begrijpen is voor je kind.
Als je daar hulp bij nodig hebt, kun je me altijd om tips vragen door een mail te sturen naar: [email protected] o.v.v. ‘Blog Anja van Wijk’.