De campagne loopt van 13 oktober tot 10 november. Centraal staat de boodschap: Durf jij voorbij mijn CP te kijken? Mensen hebben in mijn beleving vrij snel een oordeel. Daarom spreekt het onderwerp van de Campagne mij zo aan. Ik heb zelf cerebrale parese (CP) in al mijn ledenmaten door een hersenbeschadiging vanaf mijn geboorte. Eigenlijk sta ik al 1-0 achter.
In mijn leven leer ik steeds weer omgaan met verandering. En het zoeken naar creatieve oplossingen.
Van eerste rolstoel, en beseffen dat ik nooit zal kunnen lopen. Ik was 4 jaar toen ik mijn eerste rolstoel kreeg. Natuurlijk mocht ik wel een gave kleur uitkiezen. Ondanks dit kwam het besef dat ik anders was dan mijn broer natuurlijk achteraf gezien in een aantal opzichten, maar toch ook weer niet. Maar als kind merk je dit wel. In de kar zitten met kussens zodat ik niet omviel en onderuit zakte achter mijn broer op zijn skelter. Het was een feestje ik kon meedoen, en ik hoor erbij!
Van een duwrolstoel naar een elektrische rolstoel, ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik bij de ergotherapeut kwam, en zei: ik vind het moeilijker worden om mijn hoepels (wielen) van mijn stoel aan te raken. Het antwoord wat ze gaf: Dan stel ik voor om te gaan oriënteren op een elektrische rolstoel, hierdoor word je minder moe, en kun je wellicht wat meer zelfstandig op pad ook met het oog op de toekomst. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Dan ben je 14 jaar als je dit hoort. Toen ik de stoel kreeg heb ik dat ding enkele weken laten staan. Ik wilde er niet in, het was een gevecht met mijzelf. Het voelde alsof ik achteruit ging. Uiteindelijk na verloop van tijd begon ik mijn stoel als grote vriend te zien. Zo leer je toch omgaan met creatieve oplossingen. En moet je je weg leren vinden, en daar hoort accepteren voor zover mogelijk ook bij.
“Niets is onmogelijk, als je het maar op je eigen manier doet!”
Zelfs in deze tijd met Corona waar alles totaal onzeker is, heb ik mij weten te bewijzen, ook al is het moeilijk voor mij om mijn grenzen aan te geven. Ook al zorgde mijn werk voor een plexiglas scherm bij mijn balie zodat mensen niet dichtbij konden komen. Natuurlijk is dit top. Maar de angst van de toenemende besmettingen zat en bleef in mijn hoofd. Gelukkig heb ik de stap durven te zetten om vanuit huis te werken. Maar aangeven dat ik dit wilde was voor mij niet eenvoudig. Ik piekerde er een flinke tijd hierover, ik ben graag onder de mensen. Ik laat mij graag zien, CP of niet. Ik ben Mienke!
Uiteindelijk heb ik de stap gezet, en gelukkig is werken vanuit huis gelukt. Dit geeft mij meer rust. Ik ben hierdoor sterker geworden.
Ik merk dat de samenleving snel een mening en vooroordelen heeft. Natuurlijk kun je mensen in mijn omgeving niets kwalijk nemen. Ik leg graag uit hoe mijn leven is met mijn CP. Dit is doorbreken. Wacht even wat langer voordat je een oordeel velt, dat is zo belangrijk! Durf jij voorbij mijn CP te kijken? Ga naar: www.ditiscp.nl En doe de test! #DitisCP