Ik wil graag even laten weten dat altijd mensen nodig hebben bij de dingen die je wil doen, niet altijd prettig is. ’s Avonds vind ik het lastigste moment. Dan ben ik moe en wil dan graag naar bed. De minuten die ik dan moet wachten lijken vaak uren te duren. ’s Morgens wil ik ook graag uit bed, maar ook dan moet ik wachten tot er eens een keer iemand komt.
Ik moet me geregeld aanpassen aan de situatie en dat is soms lastig. Maar ik laat het niet altijd aan de buitenwereld weten. Dan is daar mijn glimlach weer en gaan we gewoon weer door met een lach.
Zelf zie ik mijn beperking niet meer als een beperking, dat doet de maatschappij wel voor mij. Eigenlijk ben ik iemand die zelf heel goed kan functioneren, alleen over de gehele dag moet ik een paar keer naar de wc. Dat is het moment dat ik hulp moet vragen en heel vaak in de wachtstand moet gaan staan.
Soms rijd ik ergens en dan word ik aangekeken. Heel vaak word er gedacht dat er ook psychisch iets niet goed is. Ja, ik kan schrikken van onverwachte dingen. Zoals ineens iemand die een harde stem opzet of een deur die hard word dichtgegooid. Als ik een goede dag heb zie je niets aan mij. Dan zit ik gewoon in mijn rolstoel en doe ik mijn ding. Heel af en toe krijg ik schokjes waar ik dan geen controle over heb. Maar verder beweeg ik me dan prima door de dag.
Als ik een mindere dag heb schrik ik vaker en houd ik mijn benen meer naar voren. Ga ook daar niets over zeggen, maar laat het er gewoon zijn. Het kan ook gebeuren dat de dingen die ik doe dan wat langer duren, maar ik kan het wel, wacht dan met enig geduld en dan komt het goed. Als ik hulp nodig heb met iets vraag ik het wel.
Natuurlijk heb ik ook zeker momenten dat ik er van baal. Maar dat komt er thuis vaak uit. Dan is mijn humeur niet lekker en ben ik boos op alles en iedereen. Maar ook dat is vaak een hele normale reactie op de situatie waar ik in zit. De keuze om daar dan zelf doorheen te gaan, heeft te maken met dat ik geen mensen tot last wil zijn.
Ik heb mijn situatie volledig geaccepteerd, omdat ik geen andere keuze heb, maar het zou ook fijn zijn als de maatschappij niet raar naar me kijkt en me behandeld als een van hen.