Ik ben Anja van Wijk, 33 jaar en woon in Den Bosch. Ik heb cerebrale parese (CP) maar heb er zelf niet zoveel last van. Ik ben een vrolijke, actieve, bezige bij, die het leven goed op orde heeft.
Als je, net zoals ik vanwege mijn beperking, begeleid zelfstandig woont, heb je te maken met heel veel verschillende mensen die aan je bed komen voor de verzorging. Deze blog gaat over hoe het is om met enige regelmaat een vreemde aan je bed te krijgen. Hoe is dat en hoe voelt dat voor mij?
Het is tegenwoordig normaal dat er met regelmaat een vreemde invaller komt. Soms aangekondigd, maar soms ook geheel onverwacht. Vooral met het onverwachte aspect heb ik dan heel veel moeite. Ik neem jullie mee in zo’n onverwachte situatie…
Het is 7 uur in de ochtend op een doordeweekse dag . Ik doe een oproep om uit bed te gaan en hoor een vreemde stem. ‘Met …’ hoor ik aan de andere kant van de lijn. De naam zegt me niets, maar ze komt me wel verzorgen. Er is mij voorafgaand ook niet verteld dat er een vreemde komt, en dan moet ik voordat diegene binnenkomt al snel in de ‘uitlegmodus’ gaan staan. Dat is voor mij à la minute een hele opgave, zeker als ik net mijn ogen open heb. Maar ik doe mijn best en we beginnen aan de zorg. Vaak zeggen ze ook, ‘ik heb gehoord dat jij het heel goed uit kan leggen’. Ze slaat de deken weg en ik geef aan dat ik als eerste mijn pantoffels aan moet zodat ik niet val als ik opsta. En zo moet ik iedere handeling die ze mogen doen stap voor stap uitleggen. Ik ga hier niet alle details opschrijven, maar dat vraagt best veel van mijn energie.
Heel vaak ben ik na zo’n ochtendzorg-moment erg moe. Ook zonder invallers.
Ik begrijp heel goed dat ze mij met regelmaat door iemand laten helpen die vreemd is, juist omdat ik het zelf allemaal zo goed zelf uit kan leggen. Maar soms loopt die emmer weleens over en moet ik daar ook echt mijn onvrede over kwijt. Gelukkig is daar dan ook ruimte voor. Wat ik wel als erg prettig ervaar is dat wanneer wij als bewoners aangeven dat het niet lekker loopt, het heel serieus wordt genomen en er dan gelijk actie op genomen wordt.
Ik weet ook dat het soms niet anders kan en dat je het dan gewoon moet ondergaan, maar leuk is anders. De flexibiliteit die van ons als bewoners wordt verwacht is soms echt wel lastig. Maar we slaan ons er iedere keer doorheen.
We hebben ook een vast invallersteam die van de hoed en de rand weet van de woonvorm en waar we iets mee op kunnen bouwen. Dat is dan wel weer erg prettig.
Hoe is dat voor jullie, voor de mensen die ook begeleid zelfstandig wonen?
Lieve groet, Anja