”Rebecca, wat is er nou precies met je aan de hand?” Het aantal keer dat ik die vraag heb gehad kan ik op één hand tellen.
”Rebecca, wat is er nou precies met je aan de hand?” Het aantal keer dat ik die vraag heb gehad kan ik op één hand tellen. Hoewel ik dat begrijp, vind ik het ergens wel vervelend. Ik zou het logisch vinden als meer mensen die vraag zouden stellen, want hoe je het draait of keert.. ik heb een lichamelijke beperking en daar kan ik moeilijk omheen!
(Trouwens.. van mijn vriend mag ik niet zeggen dat ik een beperking heb. Hij zegt altijd dat ik ”iets” heb, een beperking vindt hij een te groot woord! Dus daarom vervang ik het woord beperking vanaf nu door het woord iets!).
Ik merk aan mensen dat ze het lastig vinden om te vragen naar mijn iets. Ze zijn bang dat ik er niet over wil praten. Hoewel ik mijn iets nooit volledig zal accepteren, heb ik er wel een manier voor gevonden om er mee te dealen. Ik zou het fijn vinden om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen voordat mensen het maar zelf gaan invullen en iets (verkeerds) gaan concluderen over mijn iets.
Zoals ik al eerder zei, ik denk dat ik mijn iets nooit echt kan accepteren. In het dagelijks leven belemmert mijn iets me wel steeds minder. Ik doe gewoon mijn ding, ik lijd best wel een normaal leven vind ik zelf! Ik werk, doe leuke dingen met familie en vrienden, ik ga op vakantie, ik geniet van het leven enzovoorts, enzovoorts. Ik word hiermee niet met mijn neus op de feiten gedrukt en dat is prettig! Dat is trouwens wel een tijdje anders geweest.
Wanneer ik voor het laatst met mijn neus op de feiten gedrukt ben? Tijdens het stappen een paar weken geleden. Laatst vroeg ik me af waarom ik liever op een terrasje met vrienden zit en niet zo’n uitgaansmens ben? Nu weet ik het weer! Iedereen kan wel bevestigen dat je tijdens het stappen niet echt een normaal gesprek kunt voeren.. Harde muziek, dansende mensen, drukte, mensen drinken wijntjes of biertjes. Maar tel hierbij óók nog een spraakprobleem op! Niet de perfecte combi!
Hoewel ik nu dit verhaal getypt heb, bedenk ik me ”misschien vinden mensen echt dat ik te slow-motion praat en vragen ze daarom niet naar het echte verhaal over mijn iets?! Dan zijn ze de komende drie uur niet van me af! Oke, dus… zal ik mijn echte verhaal dan maar gaan typen in mijn volgende blog? Wat vinden jullie?! (Optie filmen is uitgesloten trouwens, dat zal alleen maar leedvermaak zijn op YouTube!).
Ik hoor regelmatig dat mensen mijn blogs zo leuk vinden en dat ik goed kan schrijven.. Dan antwoord ik altijd ”ja, schrijven kan ik wel maar praten…” 😉 maar bij deze wil ik iedereen bedanken voor het lezen van mijn blogs! (Dit is zeker niet de laatste!).