Het wordt steeds later licht, en vroeger donker. Het hoort bij de tijd van het jaar, maar voor mijn spieren, die op de kou reageren is het helaas minder fijn.
Wat ook bij de tijd van het jaar hoort is terugkijken op het afgelopen jaar, en het samen zijn met mensen waarvan je houdt, want dit is zo belangrijk.
Als ik aan de donkere dagen denk, denk ik aan het verwelkomen van die oude maar bovenal lieve man uit Spanje. Ook de intocht kijk ik trouw. Nu hoor ik je denken, ‘je bent volwassen, dat is toch niet nodig?’
Voor mij zijn dit juist tradities die bij dit mooie kinderfeest horen, zeker nu ik sinds enkele jaren tante ben. Als kind ‘klom’ ik ook graag bij Sinterklaas op schoot. Piet hielp me dan hiermee, hij had bij mijn ouders gezien hoe zij dit deden. Sinterklaas nam de tijd voor mij, en las voor uit het grote, dikke grote boek met het gouden kruis voorop. Hij wist alles van me, en ook hoe goed ik oefende om met mijn anders werkende lijf om te gaan. Wat voelde ik mij trots en gezien. Dit zijn echt bijzondere herinneringen. En zo zijn er nog meer tradities op het eind van het jaar. Als groot muziekliefhebber kies ik jaarlijks weer 35 nummers voor op mijn Top2000-lijstje.
Natuurlijk leef ik met een anders werkend lijf, de hoeveelheid spierspanning eist soms zijn tol. Soms krijg ik de opmerking: ík vind het knap, ik weet niet of ik mij zou kunnen opstellen zoals jij in het leven staat. Je bent altijd zó positief.’ Natuurlijk is dat een fijn compliment. Maar ook ik heb wel eens een baaldag en iets wat tegen zit. Maar word ik daar een negatief mens van? Nee, integendeel. Ik leg de focus op wat ik wel kan, en wat er nog wel mogelijk is.