Skip to content

Ik ben Anja van Wijk, 32 jaar en woon in Den Bosch. Ik heb cerebrale parese (CP) maar heb er zelf niet zoveel last van. Ik ben een vrolijke, actieve, bezige bij, die het leven goed op orde heeft. In deze blog deel ik mijn gedachten over Wereldgehandicaptendag met jullie.

Afgelopen 3 december was het Wereldgehandicaptendag. Ik heb een beetje moeite met zo’n dag. Ik zal het nu echt even over mezelf hebben. Een handicap heb je voor je leven. Ik vind niet dat daar nog eens een keer de nadruk op gelegd hoeft te worden. Als ik kijk naar het acceptatieproces waar ik vroeger doorheen moest was dat best wel pittig. Het ging gepaard met huilbuien, buien van woede en dan vooral de vraag ‘waarom ik’?

Het accepteren van een handicap gaat echt niet over een nacht ijs. De therapie die me helpt om mijn situatie te accepteren heeft goed geholpen. In de therapie mochten alle emoties er zijn en hoe ik me gedroeg was altijd goed. Een beperking hoeft wat mij betreft niet nog extra in de belangstelling te staan. Ik heb ik er niet voor gekozen maar is het mij overkomen. Het is iets waar ík vandaag de dag mee heb leren omgaan, maar ook iets waar de maatschappij op vele vlakken wel beter mee om zou mogen mag gaan.

Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn beperking. Mijn moeder zegt wel dat ze dankbaar is voor de gehandicaptenwereld waar ze in is gestapt sinds ze mij heeft. ‘Het is een hele bijzondere wereld en ik kan het nu zeker niet meer missen’, aldus mijn moeder. Mensen met een beperking moeten als volwaardig gezien worden en volwaardig mee mogen doen aan de maatschappij. Ik wil niet aan worden gekeken alsof ik een enge ziekte heb. Ik ben Anja, en ja ik zit in een rolstoel, en bij mij gaat het misschien langzamer, maar verder ben ik hetzelfde als jij.

Wat ik ook echt goed zou vinden is dat de mensen die er voor open staan een week lang zouden ervaren wat een handicap is. Wat betekent het om vierentwintig/zeven afhankelijk te zijn van anderen. Ik denk wel dat het van belang is om dat te laten ervaren. Laten we gewoon stoppen met van dit soort dagen waarin extra naar voren komt hoe het leven met een handicap is.

Ik leef met mijn handicap omdat het niet anders kan. Ik maak er echt wel het beste van. Soms heb ik een hele intense droom waarin ik “in het gewone leven” leef. Als ik dan ’s ochtends wakker wordt is het best lastig om me weer te voegen naar de werkelijkheid. Confronterend is dat dan wel. Dat vind ik het zwaarste aan het gebeuren. Soms is de droom zo intensief dat mijn lichaam nog na reageert op een droom. En dat maakt dat ik wat stijver ben dan normaal.

Laat ons ook gewoon meedoen aan de gewone maatschappij. Stop ons niet in hokjes. Wij zijn ook mensen met een mening, een verhaal. Vraag ook gewoon een keer hoe het gaat. Kijk ons aan, kijk niet weg, loop me niet voorbij, maar praat met mij!

Het laatste puntje wat ik wil laten weten is dat ik een hekel heb aan het woord INVALIDE. Dat je in een rolstoel zit wil niet zeggen dat je geen verstand hebt.
Ik vind mezelf eigenlijk heel normaal. Ik wil graag zo gezien worden. In mijn ogen heb ik een beperking en je zou kunnen zeggen dat iedereen wel een beperking heeft. Want iedereen kan het een wel goed en het ander niet. Voor mijn gevoel zouden we op deze manier naar de wereld moeten kijken.

Als we op deze manier naar mensen met een beperking kijken, komen we erachter dat we veel dingen gemeen hebben. Daardoor maak je het verschil kleiner en is het vanzelfsprekend dat je sneller met iemand in gesprek gaat.

Laten we eens kijken of we als we het op deze manier benaderen of we de kijk op mensen met een beperking kunnen veranderen op een positieve manier. Doe je met me mee?

Lieve groet
Anja

Back To Top