Stefanie stuurde ons recent haar verhaal, waarin ze openhartig deelt hoe moeilijk het is om een baan te vinden, waar ze tegenaan loopt, en hoe snel anderen een oordeel hebben.
Stefanie Walraven:
Al vanaf mijn middelbare schooltijd werk ik keihard, niet alleen omdat het gewoon in mij zit maar ook omdat ik mij bewust ben van mijn beperking en daarmee het feit dat het op de arbeidsmarkt moeilijker zou worden. Maar, als je maar hard genoeg je best doet op school komt het wel goed, toch!?….
Mijn verhaal begint wanneer ik mijn opleiding tot onderwijsassistent heb afgerond. De meeste mensen gaan dan in een flexpool om ervaring op te doen. Omdat ik nooit een rijbewijs kan halen ben ik daarvoor afhankelijk van vervoer dat via het UWV geregeld wordt en hier moeten daarom enige vaste uren in zitten.
Omdat dit in zo’n flexpool niet het geval is kom je al snel achter te liggen qua ervaring en zijn er al snel honderden mensen met meer ervaring en dus meer kansen dan jij. En wanneer je denkt dat ik dan makkelijker in een andere sector aan de bak zou kunnen komen, helaas, want dan heb je niet alleen geen ervaring maar ook nog eens geen diploma’s.
Nu hoor ik je denken: ‘waarom ga je dan niet ergens op vrijwillige basis aan de slag’?
Ja, dat heb ik ook vaak gedacht, al was het maar om mijn ervaring bij te kunnen houden en mee te kunnen blijven doen op de arbeidsmarkt. Maar het UWV vergoedt hiervoor geen vervoer….en kijk, weer een puntje waardoor je weer een streepje achter hebt op de arbeidsmarkt.
Zo kom ik in een cirkel van afwijzingen, teleurstelling, frustratie en verdriet.
En zo ben ik bijna vijf jaar verder en heb ik nog steeds helemaal niets. Zoeken, zoeken, zoeken soms vaak uren, bijna elke dag. Waarbij ik niet alleen maar zoek naar een baan die ik een beetje leuk vind maar ook rekening houd met het aantal werkuren en de afstand (want dat is wat het UWV van je vraagt). Maar waarbij ik ook op zoek ga naar mogelijkheden en kansen.
En die keer dat ik dan een kansje kreeg viel die al snel weer in het water. Zo liep ik tegen diverse problemen aan; zaken binnen een bedrijf die niet op orde waren waardoor de beloofde begeleiding niet geboden kon worden, collega’s die niet met mijn beperking overweg konden en me het leven zo zuur maakten dat ik uiteindelijk geen andere optie meer zag dan vertrekken, of aangenomen worden en twee dagen later, zonder dat ik ook maar echt iets heb kunnen laten zien, al moeten vertrekken. Waarbij woorden zijn gevallen als: ‘ja als ik geweten had dat het door je beperking kwam had ik je meteen kunnen vertellen dat het niet zou werken’. Oftewel: dan werd ik vanwege mijn beperking op voorhand al niet aangenomen. Hoezo arbeidsdiscriminatie?! En natuurlijk nog het welbekende excuus dat de financiële middelen er niet zijn om iemand aan te nemen.
En wanneer je denkt dat dit alles is moet ik je helaas teleurstellen. Want voordat ik natuurlijk naar mijn werk kan, moet ik mijn vervoersvoorziening regelen bij het UWV en als je denkt dat ze dan blij voor je zijn…, helaas. Ik krijg dan opmerkingen als; ‘zo dat vervoer is wel weer duur hé, zoveel verdien jij nooit’. Terwijl iedereen weet dat het nou eenmaal duur is en dat je die kosten zelfs bij een fulltime dienstverband niet kunt verdienen. Of een opmerking als: ‘dan moet je maar dichterbij gaan wonen’, terwijl ik al rekening houd met de afstand en deze echt nooit meer is van 45 minuten van mijn woonadres. Of: ‘je moet maar gewoon wat langer zoeken er zijn banen zat’ (ik zoek al 5 jaar met hulp van jobcoach en al), ‘het is echt je eigen keus dat je daar gaat werken, er zijn banen genoeg in de buurt’. Was het allemaal maar gewoon zo eenvoudig.
Bij mijn vorige werkgever was ik amper drie dagen toen ik alweer werd ontslagen, met de volgende uitleg: ‘Ik ben iemand van de potentie, de potentie zien in mensen. Maar in het verleden werd ik hiermee in mijn kont gebeten.’ Dus met andere woorden: ik moest het veld ruimen omdat het bij andere mensen al eerder eens is misgelopen?! Dat zegt ook een hoop maar in elk geval zegt het niets over mij. Want als ik dit zo zou doen elke keer dat de maatschappij, deze arbeidsmarkt, ‘mij me in mijn komt zou bijten’ had ik nooit iets bereikt en zou ik dat ook nooit meer doen.
En ondertussen houden ze vol dat ze mensen graag aan het werk helpen. Alleen mag het dus niet teveel kosten want het zijn wel belastingcenten. Maar ik heb er ook niet om gevraagd zo te zijn en dat alles zo bemoeilijkt wordt. Ik probeer alleen alles op de best mogelijke manier te regelen, het positief te bekijken en mij, hoe moeilijk ook, staande te houden in deze maatschappij.
Een maatschappij waar mensen met een beperking, ondanks alle hulp en mogelijkheden die er zouden moeten zijn, zich vaak toch alleen voelen en tegen van alles en nog wat aanlopen. Hoezo participatie? En als je de wanhoop nabij bent en vraagt wat er nog verder aan opties is als je niet aan het werk kan komen, gewoon omdat het niet lukt, is er niemand die je een antwoord kan geven. En met de optie die er wel is kun je eigenlijk niet je hoofd boven water houden.
De angst, de woede, de wanhoop en het verdriet, het vreet aan me. Ik twijfel aan alles. Ligt het aan mij als persoon, misschien ben ik gewoon niet goed genoeg, wat zijn mijn kwaliteiten nou eigenlijk, ben ik eigenlijk nog wel ergens goed in? En misschien nog wel het allerergste; heb ik wel een toekomst?
Ik wil vechten, al is het voor al die mensen die na mij komen,
Ook zij moeten van een mooie toekomst kunnen dromen.
Ik heb toch altijd dat kleine beetje hoop,
Als je maar gelooft.
Maar werk alsjeblieft eens mee,
Want hoe positief en sterk ik ook kan zijn,
Ook ik kan het niet alleen.
Ik wil je met mijn verhaal een kijkje achter de schermen geven, om te laten zien hoe dit soort dingen werkelijk in elkaar steken, omdat mensen het vaak niet weten. Want er gaat pas iets veranderen als mensen de echte waarheid horen. Ik wil niet opgeven want je weet wat ze zeggen, hoop doet leven.