Nieuwe ontwikkelingen op het gebied van CP, en dan met name gericht op behandeling, volg ik altijd nauwgezet. Een tijd terug hoorde ik van een vriend dat hij erg positief was over Shockwave-therapie.
Deze vorm van therapie werkt met schokgolven. De fysiotherapeut bedient het apparaat waar deze golven uit komen. Deze golven verplaatsen zich onder een bepaalde druk door je huid naar de plek waar de blessure zit. Deze therapie heeft positieve effecten op de doorbloeding van verschillende weefsels en vermindert pijn.
Door Shockwave-therapie verminderde de spanning in zijn arm inderdaad, en kon hij zijn arm ook beter strekken. Dit wekte mijn nieuwgierigheid en daarom besprak ik met mijn eigen revalidatiearts of dit ook een optie voor mij zou zijn. Ik weet dat CP nooit weg gaat, maar ik wil dolgraag mijn linkerarm beter kunnen strekken. Zou dit een optie zijnn die ik zou kunnen uitproberen, zodat mijn linkerarm soepeler zou kunnen bewegen?
Mijn revalidatiearts gaf aan dat er alleen bij kinderen met CP een positief resultaat was, voor volwassenen is hier nog weinig over bekend. Dit weerhield me, ik was bang dat het heel veel pijn zou doen, en dat mijn lijf er raar op zou reageren. Mijn hoofd maakte overuren, wat was voor mij het beste besluit? Want ja, de revalidatiearts is de specialist, maar ik wil ook wel heel graag mijn linkerarm een beetje kunnen strekken. Ik besprak dit met mijn fysiotherapeut. Hij zei ’je kunt het altijd proberen, werkt het niet, dan heb je het geprobeerd’.
Ik zelf zie altijd alles wel van de positieve kant, maar hierin was ik toch wat voorzichtig en angstig. Ja, zelfs ik. Toch besloot ik ervoor te gaan. Bij de eerste behandeling zei ik na 5 minuten tegen mijn therapeut ‘heb ik mij hier zo druk om gemaakt, was dit het?’ Hij begon te lachen, en zei ‘we gaan eerst kijken hoe dit bevalt, en volgende week zet ik hem hoger’. De weg naar huis kreeg ik een soort spierpijn gevoel, dat al de volgende dag voorbij was.
Enkele weken achter elkaar moest ik deze behandeling ondergaan. En waar ik eerder dacht: ‘waar begin ik aan’, vraag ik me nu af waarom ik destijds zoveel twijfel had. Nu, enkele weken later ik kan mijn linkerarm beter strekken, wat ik voorheen nooit zelfstandig kon. Ik ben heel ander mens geworden. Hoe gek het misschien ook klinkt.
Zo zie je maar: trek je eigen plan ook al weet je niet altijd wat komen gaat!
Mienke van Alphen