In juni 2016 werd in Nederland het VN-verdrag Handicap geratificeerd. Het is dus 5 jaar geleden dat overheid en maatschappelijke sectoren dit belangrijke mensenrechtenverdrag moesten gaan uitvoeren. Het verdrag geeft mensen met een beperking recht op gelijke behandeling en gelijkwaardig meedoen. Het verdrag is heel breed. Het verdrag verplicht de overheid en maatschappelijke organisaties op al deze terreinen zichtbare en merkbare vooruitgang te boeken.
De samenleving is nog lang niet ingesteld op iemand met een beperking. Het idee van een inclusief ontwerp is nog nieuw en het ontbreken van visie op toegankelijkheid haalde zelfs onlangs het NOS Journaal. Toen het VN-Verdrag Handicap geratificeerd werd, haalde dit ook het nieuws. Ik herinner mij dat als de dag van gisteren. Het was een mijlpaal, ik werd er heel blij van! Nu, vijf jaar later, kijk ik terug en vooruit. Wat is er veranderd?
Nog lang niet alles is toegankelijk. Wel merk ik dat veel meer overheden en maatschappelijke organisaties zich nu bewust zijn hoe belangrijk het is, de samenleving gelijkwaardig en toegankelijk in te richten. Een belangrijke stap is dat ervaringsdeskundigen mee kunnen denken met bouwplannen en kunnen vertellen hoe zij de openbare ruimte ervaren. Uiteindelijk begint verandering bij de tekentafel. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat iemand met een beperking hierin meedenkt. Dit scheelt tijd en geld, want je maakt meteen iets goeds.
Door het onafhankelijke Platform Toegankelijk West Betuwe kom ik in contact met de gemeente en raadsleden en mensen van het college. Als er tijdens een raadsvergadering een onderwerp op de agenda staat die mij interesseert dan vraag ik spreekrecht aan. Dit is dan over inclusie en toegankelijkheid, hier strijd ik voor. Vaak breng ik tijdens dit inspreek moment mensen op een ander inzicht. Hierdoor komt een probleem in beweging, en meer bewustwording. Dit is zo fijn. Zo zie je maar: Laat je stem horen door zichtbaar te worden! daar kan de samenleving mee veranderen.