Zo! Dat was de Langste Dag Challenge van 2019! 300 prachtige kilometers rond de provincie Noord-Holland in één dag om geld op te halen voor onderzoek naar- en behandeling van Cerebrale Parese. Het is inmiddels ruim een week geleden dat ik over de finish kwam. Zo’n monstertocht is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik moest even bijkomen voordat ik weer in de pen kon klimmen. In dit blog een kort verslag van de tocht, wat het mij opgeleverd heeft en natuurlijk wat de opbrengst tot nu toe is voor CP Nederland.
Na zes maanden hard trainen stond ik om 05:30 uur aan de start van de Langste Dag Challenge in Amsterdam-Noord om mijn handtekening op het grote bord te zetten en mijn startbewijs op te halen. Nog even een bakkie koffie om moed te verzamelen en om 6:10 uur exact vertrekt onze startgroep onder luid gejuich naar eeeh Amsterdam. Want ja, Amsterdam is nog ver…
Het eerste stuk ben ik lekker in de groep blijven fietsen. Dan hoef je zelf niet te navigeren en het scheelt bovendien veel energie. Op een gegeven moment heb ik ze laten gaan en ben ik zelf verder gegaan.
In een grote, onbekende groep fietsen vind ik erg spannend. Ik ben toch minder mobiel dan de rest en het kost mij een fractie meer tijd om te reageren als er ineens geremd wordt. Dat is lang genoeg om tegen je voorganger te knallen.
Het fietst dus een stuk ontspannender in mijn eentje. Dan heb ik ook nog eens tijd om om me heen te kijken naar het landschap. Uiteindelijk is het mijn dag en daar ga ik van genieten!
In Velsen-Zuid is de eerste stop onder het genot van een punt appeltaart en een bakkie.
Vol goede moed gaat de rit verder richting Breezand, waar stop nummer twee is. Bij Sint Maartenszee heb ik Peter opgepikt (of hij mij?) met wie ik via mijn trainer contact heb gekregen. Hij zal mij een stuk uit de wind houden tot Medemblik. Toen ik vertrok uit Velsen dacht ik dat ik er eigenlijk al bijna was, maar mijn hoofd hield me voor de gek. Het stuk naar Sint Maartenszee was lang…Ruim 80 kilometer om precies te zijn. Onderweg alle tijd om na te denken.
Je kunt alles in het leven op twee manieren benaderen. Vanuit angst of vanuit vertrouwen. Toen ik begon te trainen voor deze tocht wist ik niet zeker of ik het kon. Ik was bang. Bang voor de pijn, bang om te falen en misschien ook wel bang om te vallen, maar vooral bang voor de reacties van mijn omgeving. Want laten we eerlijk zijn, het is niet perse een goed idee om met een lijf met Cerebrale Parese 13 uur op de fiets te gaan zitten.
Ik realiseerde me onderweg dat, in de coachingsgesprekken die ik de afgelopen maanden had met mijn trainer, ik beren op de weg zette, waar hij dacht in mogelijkheden en oplossingen. Denken vanuit vertrouwen dus. Terwijl ik in mijn eentje door de duinen scheurde, af en toe een toerist ontwijkend, realiseerde ik me dat die mindset heel veel deuren kan openen en bovendien veel energie geeft. Aan jezelf, maar ook zeker aan je omgeving.
Voor mensen met een beperking kan het omzetten van de knop van angst en beperking, naar vertrouwen en mogelijkheden (soms letterlijk) deuren openen. Naar werk, naar leuke mensen om je heen, naar succes misschien wel. Ik heb de sleutel niet, maar ik ben er van overtuigd dat alles te trainen is, ook een andere mindset. Eigenlijk zou hier ook veel meer aandacht voor moeten zijn tijdens (kinder)revalidatie. Het ontwikkelen van zelfvertrouwen en positief staan tegenover je beperkingen. Ik heb in ieder geval een nieuw doel om aan te werken komende tijd.
In Breezand aangekomen stonden mijn ouders al op mij te wachten met extra voeding, schone kleding en was er tijd voor een snelle lunch. Fijn al die support. Mijn trainer had me op het hart gedrukt support te regelen voor onderweg, maar ik wilde mensen daar niet mee lastig vallen…Nog zo’n voorbeeld waarin ik vooral heb gedacht vanuit beperkingen. Mensen vinden het hartstikke leuk om betrokken te zijn. Het regende appjes onderweg en verschillende mensen vroegen vooraf of ze mij via internet mochten volgen. Heel leuk.
Na Breezand werd het zwaar. Ik was blij dat Peter nog meefietste tot Medemblik. In Breezand had ik verkeerde keuzes gemaakt voor de lunch en dat moest ik onderweg bezuren. Ik was bijna misselijk van alle zoete voeding onderweg. Voor fietsen heb je namelijk koolhydraten nodig, veel koolhydraten. Die zitten vooral in zoete dingen, maar na 4 liter sportdrank, een stuk of 12 sportrepen en een aantal eveneens zoete gelletjes was ik toe aan hartige broodjes. Broodjes ei waren alleen niet zo’n goed idee. Het ging niet meer zo hard.
Meer dood dan levend kwam ik rond 17:15 uur aan in Enkhuizen voor heerlijke zoete pannekoeken… Nou, ik heb even overgeslagen en ben na een korte stop met koffie doorgereden naar Amsterdam. Ze wilden me bijna in de bezemwagen zetten, maar daar heb ik natuurlijk niet voor getraind! Gelukkig ging het eenmaal op weg weer iets beter, maar aan eten moest ik nog steeds niet denken, dus het bleef een zware beproeving.
Ongeveer 25 kilometer voor de finish lag er iemand in de berm met een camera. Huh? Mijn trainer Robert van der Wulp. Die woont zeker niet in de buurt van Amsterdam! Nog meer support. Heel fijn, want het fietsen ging allang niet meer vanzelf. Samen zijn we naar de finish gereden die iets verder lag dan gepland omdat mijn navigatie besloot om geen aanwijzingen meer te geven.
Om 22:27 uur kwam ik over de finish. Anderhalf uur later dan gepland en met 320 kilometer op de teller, maar ik heb hem uitgereden!
Op dit moment staat de teller van de actie Trappen voor Cerebrale Parese op 950 euro. Hoe gaaf zou het zijn als we de 1000 euro aantikken?! Je kunt nog tot 31 juli doneren op: https://www.geef.nl/nl/actie/trappen-voor-cerebrale-parese/donateurs
