We hebben in het leven allemaal met vooroordelen te maken. Maar als je zoals ik in een rolstoel zit, moet je daar wel echt mee leren omgaan. Ik wil jullie heel graag meenemen naar een situatie op mijn werk, zo’n anderhalf jaar geleden.
Anderhalf jaar geleden meldde ik me, samen met mijn jobcoach, op de afdeling voor de eerste meekijkdag. De mevrouw die ons kwam halen was wel een beetje verbaasd dat ik daar stond. Want ja, wat moet een meisje in een rolstoel nou op de afdeling Geriatrie?
Deze mevrouw zag eigenlijk alleen maar dat ze met mij heel veel werk zou hebben. Ze zou mij overal bij moeten helpen en wat zou ik nou voor bijdrage kunnen leveren op de afdeling?
Ik kreeg een proefperiode van twee weken, waarin ik me mocht bewijzen. Zo voelde het ook echt voor mij. Heel erg onzeker begon ik eraan. Na een paar dagen zagen mijn collega’s en Jenny gelukkig wel in dat ik wist wat ik deed.
Hierdoor werd de manier waarop er naar mij gekeken beetje bij beetje beter, maar de eerste paar maanden heb ik echt hard moeten werken om me te bewijzen. Wat het voor mij ook niet heel makkelijk maakte was dat de dingen die ik wel en niet mocht doen heel lang onduidelijk waren. Hierdoor had ik de eerste tijd echt het gevoel dat ik aan mijn lot overgelaten werd.
Een tijdje geleden zat ik met deze zelfde collega pauze te houden en blikte ik met haar terug op mijn beginperiode. Toen werd me pas duidelijk dat er helemaal niet verteld was dat ik in een rolstoel zou zitten. Er was alleen verteld dat er een meisje zou komen die wel iets kon met de doelgroep. En dát verklaarde ook de eerste reactie van haar toen ik daar voor het eerst binnen kwam.
Een les die de afdeling door mijn komst hieruit heeft kunnen trekken is dat ze beter communiceren. Die boodschap is aangekomen. En nu anderhalf jaar later, weet ik heel goed wat er van me verwacht word, collega’s weten wat ze van mij kunnen verwachten en kunnen ze me op de afdeling gelukkig niet meer missen!
Anja van Wijk